دامداری و کشاورزی در پاکستان

دامداری و کشاورزی در پاکستان: صادرات محصولات غذایی

‏ ‎این حیوانات گوشت و فراورده های لبنی محلی  و همچنین ‏پشم برای صنعت فرش و برای صادرات و پوست و چرم برای ‏‎ ‎صنعت چرم را تهیه میکنند‎. ‎سهم ‏بخش جنگلداری در درآمد ملی بسیار ناچیز است ، اما اخیرا سهم شیلات افزایش یافته ‏است‎. ‎فعالیت ماهیگیری عمدتا درشهر کراچی تمرکز یافته و بخشی از آن به صید ‏ماهی ،خرچنگ‎ ‎و صدف های‎ ‎دیگر و صدور آن به کشورهای دیگر اختصاص یافته است.‏‎   ‎

از آب رودخانه در قسمتهای وسیعی از کشور برای آبیاری مناطق کشاورزی استفاده می ‏شود‎. ‎فلات بلوچستان دارای یک روش آبیاری قابل توجه بومی‎ ‎به نام سیستم قنات‎ ‎‏(یا کراز )‏‎ ‎است که شامل کانالها و گالریهای زیرزمینی است که آبهای زیر خاکی را در دامنه تپه ها جمع ‏آوری کرده و به مزارع و روستاها می برند‎. ‎آب از طریق کانال هایی که در فواصل زمانی مناسب ‏در مزارع فرو رفته اند از زمین خارج می شود‎. ‎از آنجا که کانالها در زیر زمین تعبیه میشوند ، از ‏دست دادن آب در اثر تبخیر و گرما به حداقل میزان خود می رسد‎. 

به طور تقریبی یک چهارم پاکستان را زمین های قابل کشت تشکیل می دهد ، اگرچه فقط ‏بخش کوچکی از بقیه ی اراضی مربوط به اراضی زیر کشت محصولات دائمی (حدود 1 درصد) یا ‏مراتع دائمی (6 درصد) هستند‎. ‎تقریبا 5 درصد ازمساحت کل کشور را جنگلها تشکیل می ‏دهند‎. ‎با این وجود ، کشاورزی ، جنگلداری و ماهیگیری همچنان بخش بزرگی از نیروی کار را ‏به خود اختصاص داده‎ ‎و هزینه ی امرار معاش بخش بزرگی از جمعیت پاکستان را فراهم می ‏کنند‎. ‎برنامه های اصلاحات ارضی که‎ ‎در سالهای 1959 ، 1972 و 1977 اجرا شد ، شروع به ‏رسیدگی به مشکلات مربوط به مالکیت بخش های‎ ‎وسیعی که غالباً ‏‎ ‎زمینهای غایب را شامل ‏میشود همچنین تجزیه بیش از حد زمینها با حداکثر و حداقل مساحت  با معرفی مالکیت‎ ‎های ‏شخصی کرد‎. ‎‏ همچنین تجاری سازی کشاورزی منجر به واگذاری زمین های نسبتاً وسیع بین ‏کشاورزان طبقه متوسط و تمرکز مالکیت در بین این افراد شد. ‏‎ ‎

‏ در طی قرن های متمادی توجه به بخش کشاورزی در برنامه های توسعه ملی ، برخی تغییرات ‏اساسی را در تکنیک های کشاورزی  ایجاد کرده است‎. ‎ساخت چاههای لوله ای برای آبیاری و ‏کنترل درجه شوری آب، استفاده از کودهای شیمیایی و بذرهای انتخاب شده علمی و معرفی ‏تدریجی ماشین آلات مزرعه‎ ‎همگی به افزایش چشمگیر بهره وری از بخش کشاورزی کمک کرده ‏است‎. ‎در نتیجه ، پاکستان آنچه را که در اواخر دهه 1960 به عنوان انقلاب سبز معروف شد و ‏اثرات خود را تا دهه بعد به جا گذاشت، تجربه کرد درست زمانیکه بخش مازادی از محصولات ‏کشاورزی به پاکستان شرقی (بنگلادش) حمل می شد و بخشی از آن نیز به کشورهای دیگر ‏صادر می شد. این انقلاب سبز باعث‎ ‎خودکفایی در گندم-محصول اصلی ملی-در حدود 1970 ‏شد. در این دهه تولید پنبه نیز افزایش یافت که به تولید داخلی پارچه همچنین روغن پنبه دانه ‏خوراکی نیز افزود‎. ‎برنج دومین محصول غذایی اصلی و یکی از محصولات مهم صادراتی این ‏کشور است‎. ‎یارانه های عظیم داخلی شکر عامل اصلی افزایش تولید نیشکر بوده ‏است‎. ‎محصولات دیگر شامل نخود ، ارزن مروارید(‏‎ ‎باجرا )‏‎ ‎، ذرت ، کلزا و خردل و همچنین انواع ‏محصولات باغی از جمله پیاز ، فلفل و سیب زمینی است‎. ‎پاکستان از داشتن دو فصل رشد و ‏برداشت بهار و( خریف) برداشت پاییز‎ ‎بسیار سود می برد .