سیستم حمل و نقل و مخابراتی پاکستان

حمل و نقل کالا در پاکستان با استفاده از کامیون‌ها

اتوبوس ها و کامیون ها خطوط اصلی را به عنوان مسافتهای اصلی طولانی برای جابجائی و حمل ‏ و نقل پاکستان در نظر گرفته اند. برنامه مقررات زدایی صنعت حمل و نقل جاده ای در سال 1970 انجام شد و ‏ورود تعداد زیادی از اپراتورهای مستقل را به این بخش تشویق کرد‎. ‎کامیون ها و تریلرهای ‏کشیده شده توسط تراکتورها تا حد زیادی در مسیرها جا به جا شده و چرخ دستی و گاو نر ‏سنتی برای حمل و انتقال محلی محصولات به بازارها مورد استفاده قرار گرفتند، اما در بسیاری ‏از مناطق روستایی قدرت‎ ‎حیوانات هنوز برای بقای اقتصادی بسیار مهم است همچنین‎ ‎حمل و ‏نقل هوایی محموله و مسافران اهمیت فزاینده ای یافته است.  ‎

همه شهرهای اصلی از طریق بزرگراه های اصلی به هم متصل می شوند و پاکستان از طریق ‏جاده به هر یک از همسایگان خود از جمله چین‎ ‎متصل است‎. ‎اکثر جاده ها آسفالته ‏هستند‎. ‎مسیر اصلی ریلی این کشور بیش از 1000 مایل (1600 کیلومتر) از شمال ‏از کراچی‎ ‎به پیشاور‎ ‎، از طریق لاهور و راولپندی می گذرد‎ . ‎خط اصلی دیگر از شمال غربی ‏از سوکور‎ ‎به کویته‎ ‎منشعب می شود. ‎

خطوط هوایی بین المللی پاکستان‎ (PIA) ‎، که در سال 1954 تأسیس شد ، خطوط حمل ‏ملی است‎. ‎تا اواسط دهه 1990 این هواپیما تنها حامل داخلی بود ، اما از آن زمان تعدادی ‏خطوط هوایی کوچک منطقه ای و خدمات چارتر ایجاد شده است‎. (PIA)  ‎همچنین پروازهای ‏بین المللی به اروپا‎ ‎، خاورمیانه‎ ‎، آفریقا و شرق آسیا و همچنین افغانستان کشور همسایه نیز ‏انجام می گیرد فرودگاه های اصلی در کراچی ، لاهور‎ ‎، راولپندی ، کویته و پیشاور واقع شده ‏اند‎. ‎کراچی ، بندر قاسم و گوادر‎ ‎شهرهای اصلی بندری هستند‎. ‎از سال 2012 مدیریت و ‏نوسازی بندر گوادر توسط یک شرکت دولتی چینی انجام‎. ‎تعدادی از بندرهای کوچک در ‏امتداد ساحل مکران‎ ‎، قایق های کوچکی را که بین پاکستان و کشورهای خلیج فارس ‏حرکت‎ ‎می کنند را مدیریت و سازماندهی می کنند‎. ‎در اوایل دهه 1990 محدودیت های ‏سیستم حمل و نقل به عنوان یک نوع محدودیت اصلی در مدرن سازی بخش اقتصاد خود را ‏نشان داد و دولت را بر آن داشت تا سرمایه گذاری های گسترده ای در بخش بزرگراه ها انجام ‏دهد‎. ‎در این راستا از کارآفرینان‎ ‎خصوصی برای مشارکت بر اساس رویکرد \"ساخت-کارکردن-‏انتقال‎\" (BOT) ‎دعوت به همکاری شد که بعداً  این شیوه در سایر کشورهای در حال توسعه ‏مورد استقبال قرار گرفت‎. ‎‏ در سیستم‎ BOT ‎، کارآفرینان خصوصی تأسیسات زیربنایی‎ ‎مانند ‏بنادر ، بزرگراه ها و نیروگاه ها را ایجاد و راه اندازی می کنند و سپس هزینه های صرف شده ی ‏خود را با تعرفه ارائه شده توسط دولت از کاربران خود بازیابی می کنند. هنگامی که سرمایه ‏گذاران هزینه خود را بازیابی کردند ، تسهیلات ایجاد شده به دولت منتقل می شود‎.    ‎

سیستم تلفن پاکستان از اولین سالهای استقلال توسعه  و گسترش یافته است‎. ‎از سال 1988 ، ‏دولت سرمایه گذاری خود را در شبکه های پاکستانیکه از طریق ماهواره و خطوط فیبر نوری با ‏جهان خارج متصل شده است، مجددا تقویت کرده است‎. ‎در آغاز قرن بیست و ‏یکم، مالکیت رایانه شخصی‎ ‎تقریباً وجود نداشت و دسترسی به اینترنت کمیاب بود‎. ‎از آن زمان ، ‏پاکستان رشد قابل توجهی را تجربه کرد: در پایان همین دهه، نسبت خانوارهای دارای رایانه ‏شخصی تقریباً به یک دهم افزایش یافته بود‎. ‎در حالی که دسترسی به اینترنت از طریق رایانه ‏های خانگی بسیار محدود بود، به طور کلی نفوذ اینترنت، تا حدی به دلیل محبوبیت پورتال های ‏مشترک مانند کافه های اینترنتی به حدود یک دهم جمعیت رسید. ‏